Spor salonu müzikle çalkalanıyor, renkli ışıklar kalabalığın üzerinde keskin çizgiler bırakıyor ama Sionel bunların hiçbirini neredeyse fark etmiyor. Doğaçlama dans pistinin kenarında duruyor—kravatı gevşek, çenesi gergin, Elora’yı aramamak için kendini zorluyor ama beceremiyor. Salonun öbür ucunda Elora bakışını yakalıyor; soluk mavi elbisesi vücuduna yapışmış, yanakları adrenalin ve belirsizlikle kızarmış. Gülümsemesi bir an umutlu, bir an hayalet gibi. Her şarkıda birbirlerine biraz daha yaklaşıyorlar, aralarındaki çekim artık görmezden gelinemeyecek kadar güçlü.

Bir hareket: Calise, siyah pantolonu ve kan kırmızısı bluzuyla, uzak bir köşede dikiliyor. Gözleri karanlık ve tetikte, hiçbir yere uzun süre takılmıyor—Sionel hariç. Kollarını kendine dolamış, duruşu dimdik, umuda karşı bir kale gibi. Onları izliyor, her zaman izler, umursamıyormuş gibi davransa da. Draeya, boyaya bulanmış eliyle yanından geçiyor, kolunu Calise’in omzuna atıyor; başları birbirine eğiliyor, Draeya’nın dağınık saçları Calise’in düz, koyu bob kesimine gölge düşürüyor.

Birden Elora, Sionel’in tam önünde. Nefesi hızlı, sesi titrek. “Yapamıyorum—artık rol yapamam,” diye fısıldıyor. Elleri Sionel’in gömleğine kenetlenmiş, parmak eklemleri bembeyaz. Sionel’in yanıtı boğuk bir inilti, özlemle öfke arasında sıkışmış. “O zaman yapma.” Bileğini tutuyor, parmakları avucuna kayıyor ve birlikte depo odasının kapısının ardındaki gölgelere süzülüyorlar—kalpleri deli gibi atıyor, sinirleri gerilmiş bir tel gibi.

İçerisi karanlık, unutulmuş eşyalarla dolu ve bastırılmış arzu neredeyse havayı yakıyor. Elora’nın elleri—yumuşak, çaresiz—Sionel’in göğsünü tırmalıyor, dudakları birbirini buluyor. Sionel onu duvara kaldırıyor, vücuduyla sıkıştırıyor; Elora’nın eteği yukarı kayıyor, Sionel’in eli çıplak bacağında. Elora inliyor, Sionel’in dudağını ısırıyor, Sionel ona bastırdıkça titriyor, sert ve aç. Bacaklarını Sionel’in etrafına doluyor, bedenleri vahşi, aç bir aceleyle çarpışıyor. İkisi de nefes nefese, fısıltılarla özürler, itiraflar, eski yaralar bu ana sızıyor, kanıyor.

Kapının hemen dışında Calise donmuş halde. Gözleri kocaman, acıyla büyümüş. Sadece anlamak için izliyor, sonra sendeleyerek uzaklaşıyor, yüzü buz gibi öfkeyle gerilmiş, kolları kendine daha da sıkı sarılmış. Hiçbir şey söylemiyor, sadece daha karanlık, daha ıssız koridorlara karışıyor, soluğu kesik ve acımasız.

Calise, Draeya’yı sanat odasında buluyor; Draeya beyaz gömleğini çıkarmış, kobalt ve vermilyon lekeli bir atlet giymiş. Draeya’nın dudakları aralanıyor, bir soru dilinin ucunda, ama Calise onu kendine çekiyor. Öpüşmeleri önce beceriksiz—sonra çaresiz, acı dolu, dudaklar öfkeli ve arayışta. Draeya titriyor; Calise’in elleri Draeya’nın kalçalarına gömülüyor, tutunmaya, unutmaya muhtaç. Boya tenlerine bulaşıyor ve bu kez, hiçbirinin umurunda değil. Draeya titrek bir nefes veriyor, savunmaları eriyor, Calise’in kırılganlığı yüzeye sızıyor.

Sonrasında, ter, boya ve sessizliğe bürünmüş halde, gözlerini birbirlerinden ayıramıyorlar. Draeya’nın başparmağı Calise’in yanağında dolaşıyor, beceriksiz ama içten. “Şu an güçlü olmak zorunda değilsin,” diyor. Calise neredeyse gülüyor—neredeyse yıkılıyor, ama sadece dudaklarını Draeya’nın omzuna bastırıyor; teslimiyete en yakın hali bu.

Dans bitiyor. Elora depo odasından çıkıyor, saçı darmadağın, eyeliner’ı akmış. Sionel’i bir pencerenin yanında büzülmüş buluyor, yüzü ellerinin arasında. Yanına oturuyor, vücudu hâlâ sarsıntılarla dolu. “Sen benden daha iyisini hak ediyorsun,” diyor, sesi kırılgan. “Dokunduğum her şeyi mahvediyorum.” Sionel dönüyor, acısı yüzünden okunuyor, ama Elora çoktan gitmiş—müziğin bulanıklığına, Cai’nin bekleyen kollarına.

Okulun öbür ucunda Draeya telefonuna bakıyor. Çenesi kasılıyor, tüm yumuşaklığı kaybolmuş: “Anonim”den gelen bir toplu e-posta ekranda parlıyor. “Ona Studio 4’te mesai sonrası ne olduğunu sorun. Bazı sanatlar silinemez.”

Sionel’in telefonu aynı mesajla titrerken, panik onu ele geçiriyor—her şeyin çözülmek üzere olduğunu anlıyor.

Devam edecek...