Zevan cam kapıyı arkasından öfkeyle çarpar; nefesi sıcak, ceketinin önü kaymış, gözleri vahşi—uzun, dağınık bedeninde fırtına sıkışmış gibi. Çenesi inatla kilitli, ama elleri titriyor. Caelix parke zeminin öbür ucunda duruyor; güneş panjurdan sızıp bembeyaz gömleğine vuruyor—her düğmesi, koyu saçının her teli kusursuz, sadece yakasının biri hafifçe eğri. Kollarını kavuşturmuş, titreyen parmaklarını saklıyor, ama gergin gülümsemesi gözlerine ulaşmıyor.

“Beni rezil etmene izin vereceğimi mi sandın?” Zevan’ın sesi kısık, kenarlarından yırtılıyor. Kaçacak ya da patlayacak gibi; hangisi olacağı belli değil. Rysa, ikisinin arasında sıkışmış, siyah kalem eteği ve terden ıslanmış ipeğiyle dimdik duruyor, parmak boğumları telefonunda bembeyaz. Kaçmıyor; patlamayı göğüslüyor. Gözlerinde bir kıvılcım—korku var, evet, ama açlık da. Hava elektrik yüklü.

“Kendini rezil ettin,” diye patlıyor Caelix, Zevan’a doğru eğilip çenesini kaldırıyor, dudakları alaycı bir kıvrımda. Yakışıklı yüzü her kelimede daha da sertleşiyor, ama bakışı Rysa’ya kayıyor—hem yalvaran, hem sahiplenen. Bir anlığına Rysa’nın dudakları aralanıyor. Nabzı boğazında atıyor.

Zevan’ın yumrukları sıkılıyor. “İkiniz de arkamdan iş çevirdiniz.” Bakışını Rysa’ya çeviriyor, yaralı. Eski bir gamzesinin izi belirip hemen kayboluyor, Rysa’nın irkildiğini görünce.

Rysa bir adım öne çıkıyor. Yağmur ve eski bourbon kokuyor, saçı topuzundan yarı çıkmış. “Yeter. Seçmekten, ikiniz yüzünden paramparça olmadığımı rol yapmaktan yoruldum.” Titreyerek önce Zevan’a, sonra Caelix’e bakıyor; Caelix gözlerini kırpıştırıp boğuk bir kahkaha atıyor.

Zevan bir sandalyeye tekme atıyor, tok bir ses yankılanıyor. “Hiçbir şey gerçek değildi, öyle mi?” Sesi çatlıyor, kelimeler Caelix’e yönelmiş ama Rysa’ya doğru kayıyor. Yüzü öfkeyle kızarmış, ama gözlerinde yarım kalmış bir yas parlıyor.

“Gerçek mi?” Caelix tekrarlıyor, sesi ham, maskesi bir anda düşmüş. Yutkunuyor, gırtlağı inip kalkıyor; o an Rysa anlıyor—onun da en az kendileri kadar korktuğunu.

Rysa’nın sesi bir fısıltı ama her şeyi yarıp geçiyor. “Ya öp beni, ya git. Ama artık utanmayacağım.” İkisinin arasına giriyor, parmakları Zevan’ın kravatına dolanıp onu kendine çekiyor. Zevan’ın nefesi kesik kesik. Caelix tereddüt ediyor; sonra öfke ve özlem iç içe, aradaki mesafeyi kapatıyor, eli Rysa’nın beline kayıyor, diğeri titreyerek Zevan’ı çekiyor.

Başlayan rekabet, kırılgan bir anda teslimiyete dönüşüyor—dudaklar birbirine çarpıyor, eller dolaşıyor; Zevan’ın parmakları Rysa’nın saçında, Caelix’in avucu Zevan’ın ensesinde, Rysa’nın nefesi ikisinin arasında sıcak. İhtiyaç, özür, öfke—her şey dokunuşun ve ateşin içinde anlatılıyor. Biri gülüyor, biri ağlıyor, kimse bırakmıyor. Vücutları toplantı masasının üstünde birbirine dolanıyor, ceketler buruşmuş, Rysa’nın bluzu çözülmüş, Zevan’ın dudakları kızarmış, Caelix’in yüzükleri Rysa’nın tenini çiziyor—her dokunuş bir itiraf, bir yalvarış.

Üç kalp atımı boyunca sadece arzu ve pişmanlıklar var, tüm sınırlar bırakılmış, morarmış, savunmasız bir yakınlıkta. Sırlar çıplak tenlerinde yanıyor; affetmek, sözcüklerle değil, dokunuşla dileniyor. Birbirlerine sarılıp yere yığılıyorlar, kollar bacaklar karışmış, sessizliği sadece soluklar ve fısıldanan isimler bölüyor.

Koridorda, Theron ilk kez omuzlarını dikleştirerek yürüyor, Miris endişeyle peşinde. Theron çalınmış dosyaları göğsüne bastırmış, kalbi küt küt, bu kez gerçekten cesur olabileceğine inanıyor. Camdan kahkahalar ve inlemeler sızarken duraksıyor—sonra yasaklı yönetici odasının kapısını itip, onu hep geride tutan görünmez çizgiyi aşıyor.

Ofisteki her telefona bir ping yankılanıyor—toplu mesaj. Konu satırı yakıyor: “Bilginize: Aşk, Yalanlar & Güç.” Ekte, gizlice çekilmiş, Caelix ve Rysa’nın açık, yıkıcı seks videosu var; çoktan yangın gibi yayılıyor. Zevan ekrana bakarken yüzünden kan çekiliyor, dünya başına yıkılıyor—her şeyin çöktüğünü anlıyor.

Devam edecek...