Cyran’ın elleri kahvesine uzanırken titriyordu, bu yüzden onları siyah kotunun cebine soktu. Ofisin parlak ışıkları, yüzündeki yorgun çizgileri daha da derinleştiriyor, gözlerinin çevresi gölgelenmiş, kırmızı çizgilerle çevriliydi. Odaya karşıdan bakan Vessa’ya bakmamaya çalıştı ama varlığı görüş alanının kenarında uğuldayan bir ses gibiydi—kırmızı rujun bir parıltısı, boynundaki gümüş zincirin ışıltısı, dağınık bir topuzla yarı kontrol altına alınmış koyu bukleleri. Üzerinde bileğine kadar bol, vintage ipek bir bluz vardı, eteği ise kalçalarına yapışıyordu. Açlık ve pişmanlıkla yaratılmış bir hayal gibiydi.

Rhion, buz gibi bir kesinlikle içeri girdi, sesi havada keskin bir çizgi gibi yankılandı: “Cyran, dün gece gönderdiğim brifing? Öğlene kadar revizyonlarını istiyorum.” Üzerinde tam oturan bir blazer vardı, saçları sert bir topuzla toplanmış, duruşunun her bir santimi kontrol talep ediyordu. Bakışları Vessa’da biraz fazla uzun kaldı—hesaplayıcı, açgözlü, Vessa’nın sahip olduğu ama dokunamadığı her şeyi tartar gibiydi.

Gün, bakışlar ve kısa cümleler arasında sersemlemiş bir halde ilerledi. Rhion, Cyran’ı kopya odasında yalnız buldu, topukları ucuz fayans üzerinde sessizce ilerliyordu. “Yorgun görünüyorsun,” diye fısıldadı, sesi alçak. Yaklaştı, parfümü keskin, müdahaleci, Cyran irkildi ama kıpırdamadı. Bileğindeki damara parmaklarını sürerken çenesi sıkıldı, nabzı hızlandı. “Sadece sen çok yük taşımıyorsun,” diye fısıldadı, sözleri ustaca örülmüş mesafeden sızıyordu.

Geri çekilmesi gerekirdi. Ama elinin kalmasına izin verdi. Kendini unutmaya, birinin, herhangi birinin onu istemesine açtı. Rhion’un gözleri meydan okuyordu, onu ofisine götürürken cam duvarlar şehir gecesiyle kararmıştı. Kapıya yasladı onu, ağzı arayış içinde, ısrarcıydı. Öpüşmeleri bıçak gibiydi, telaşlı ve aç. Blazeri kaydı, elleri çaresizce, gerçek bir şey arar gibi karıştı. Vücutları beceriksizce birbirine dolandı—nefesi kesik kesik, ağzı köprücüğüne dokunuyor, her dokunuş kendinden nefretle doluydu. Dağınık, hızlı, yarı giysiliydi; Rhion omzuna bir çığlık bastırdı, Cyran boğuluyormuş gibi ona tutundu, bitince birbirine bakmadılar bile.

Gömleği yarı açık halde ofisten çıktı, yüzünde ham utanma vardı. Koridor boştu, sadece Gaven vardı, kolları çapraz, alaycı bir sırıtışla izliyordu. Gaven’in gözleri özel bir tatminle parlıyordu ama Cyran geçerken tek kelime etmedi, kalbi boğazında atıyordu.

Birkaç dakika sonra, sanat odasında, Vessa kendi yıkımıyla yüzleşiyordu. Kırılmanın portresiydi—dudakları kan kaybetmiş, göz kalemi dağılmış, gözleri boştu. Kulaklarında büyük kulaklıklar vardı ama müzik çalmıyordu. Gaven sessizce içeri girdi, kaşları endişeyle çatılmıştı. Yanına oturdu, elini uzattı ama Vessa çekildi, sesi çatladı: “Sen değil. Şimdi değil.” İnatçılığı, titreyen acısını zar zor gizliyordu.

Odayı topuk sesleriyle terk etti. Gaven onu izledi, yüzü burkuldu—kin, özlem, yenilgi. Masaya yumruk attı, derisi darbede yarıldı ama bu hareket içindeki morlukları hafifletmedi.

Sonra, ajansın ışıkları titredi—Cyran her koridoru aradı, Vessa’yı bulmak için çaresizdi. Zihni suçluluk ve özlemle bulanıktı, Rhion’un elleriyle Vessa’nın gülümsemesinin acı dolu çarpışmaları gözlerinin önünde dönüyordu. Ama Vessa yoktu, masası boştu, kamerası terk edilmişti. Bina aniden bomboş hissettiriyordu.

Telefonunu kontrol etti—bir mesaj, sadece bir numara: Vessa’nın iletişim bilgisi. Nefesi kesildi, açtı mesajı: Burada sır saklayabileceğini mi sanıyorsun? Zaten onu ihanet ettin. Ve düşündüğünden daha yakınım.

Cyran’ın göğsü panik ve utançla sıkıştı. Aradı ama açmadı. Panik, Vessa’nın kaybolduğunu, ulaşılamaz olduğunu fark edince tam bir dehşete dönüştü, acısı onun yüzündendi.

Yukarıda, bir pencere karanlıkta parlıyordu—Rhion, elleri titreyerek şehri izliyordu, yansıması camda parçalanmıştı. Dudaklarına dokundu, çaldığı yumuşaklığı arar gibi, kazanıp kazanmadığından emin değildi artık.

Ajansın grup sohbetinde yeni bir mesaj belirdi: Sırlarınızın güvende kalmasını istiyorsanız, şafakta çatı katında buluşalım. Yoksa herkes her şeyi öğrenir.

Devam edecek...